Asiya & Ahmed

“Ik mag in mijn handen klappen dat het zo makkelijk ging”, vertelt Anke, de moeder van Rik. De jongen die vrolijk lacht op de levensgrote poster over de Emilius school. Dit was alweer een paar jaar geleden. Inmiddels is Rik uitgevlogen. Hij heeft een plek gevonden bij Zonhove stichting SWZ. “Het was een hele grote stap voor ons allemaal, maar Rik past daar perfect.” De meeste leerlingen maken, net zoals Rik, na de Emiliusschool de transitie naar de dagbesteding. Maar de juiste plek vinden is vaak een enorme opgave. Transitiecoördinator Anne: “Sommige ouders stellen het moment graag zo lang mogelijk uit en andere ouders zijn al vroeg bezig met de vraag wat de toe komst voor hun kind gaat brengen. Maar voor allemaal geldt: er is bijna nooit een pasklaar antwoord.”

FIJNE WERK- ÉN WOONPLEK

Dat het een hele zoektocht is, ervaart ook Miranda. De moeder van de vijftienjarige Eva. Ze is vastberaden om een plek voor Eva te vinden waar alles goed geregeld is en ze op haar eigen manier onafhankelijk kan zijn. “Het moet beide op het juiste moment kloppen: een fijne werk- én woonplek. Dat is best ingewikkeld.” Miranda slikt even. “Je moet wel de keuze voor je kind maken, want dat kan ze zelf niet. Je hoopt dat ze bij de plek waar je kind naar toe gaat hetzelfde voorop stellen en je kind écht zien. Dan is het heel fijn als er hulp wordt geboden om deze transitie goed te doorlopen.”

BEGELEIDING

Om ouders te informeren en samen te brengen, organiseert de Emiliusschool jaarlijks een informatieavond. Hier zijn ook diverse organisaties van dagbesteding aanwezig. De jongeren zelf gaan bij verschillende organisaties op bezoek of lopen er stage. “Ik vaar op het advies van de school, maar ik probeer ook goed naar mijn eigen gevoel te luisteren”, aldus Miranda. Anke beaamt: “Volg je gevoel.

Zeven collega’s aan één tafel. Ieder met een eigen specialisme, maar allemaal met dezelfde twinkeling in hun ogen. De een werkt al zestien jaar op de Emiliusschool, de ander maar liefst tweeëndertig. Elke dag staat er weer een toegewijd team klaar. Wat is het geheim? “Klein kijken”, zegt Angelique. “Je zult je verbazen hoeveel er dan toch uit een kind komt.” De rest knikt. “Het zijn vaak echt hele kleine stapjes, maar wat er dan soms gebeurt is bijna magisch.”

ERVAREN

Elke begeleider op school heeft de basiscursus ‘Ervaar het maar!’ gevolgd. De grote aanjager hiervan is Anja. “Ik werd geïnspireerd buiten school en dacht wow, dit past echt bij onze school. Eigenlijk zijn we altijd allemaal een beetje op onderzoek uit.” Gymdocent Emily vertelt over belevingservarend zwemonderwijs. Dit is een muzikale, lichaamsgerichte beleving in het water. Anne werkt met crdl, een instrument dat mensen via geluid en aanraking verbindt. En Manon, specialist jonge kind, is vol passie dagelijks aan de slag met Uk & Puk, een totaalprogramma voor de jongste leerlingen van de school. “Puk is voor de leerlingen een vriendje dat vertrouwen geeft.”

DIE ENE BLIK

Pionier Angelique heeft MSST, een voorleesverhaal dat de zintuigen prikkelt, en BIM, Beleven in Muziek, geïntroduceerd. “Het ervaren van je hele lichaam, het maken van contact, de alertheid of juist complete ontspanning. Voor de ontwikkeling van een leerling met EMB is dat enorm belangrijk. En voor mij als begeleider is die ene blik goud waard.” Dat speciale moment van aankijken, die lach. Het lijkt klein, maar het betekent veel. “Je voelt jezelf soms beperkt wanneer je ze niet voldoende kunt lezen”, vertelt Hilde, gespecialiseerd in Autisme. “Maar als je écht kijkt, dan bereik je samen veel.

“Weet je waar het uiteindelijk allemaal om gaat?”, vraagt Linda, de moeder van de dertienjarige leerling Jurre, zichzelf hardop af. “Dat hij lekker in zijn vel zit.”

En juist om dit doel te bereiken, is bij de Emiliusschool het LACCS-programma geïntroduceerd. “Goed leven gesprekken” worden gevoerd om de wensen, dromen en hulpvragen van een leerling in beeld te krijgen.

ELKAAR VERSTERKEN

Linda is enthousiast over haar eerste gesprek: “Er werd echt de tijd genomen voor elkaar. Fijn om als ouder even te spuien, laten we eerlijk zijn. Maar het is vooral heel mooi om te zien hoe er vanuit verschillende kanten naar Jurre wordt gekeken. Eerst met een cijfer, maar daarna komen de verhalen en voorbeelden. Dit samen brengt zoveel meer.”

Voorheen dacht Linda wel eens dat de begeleiders op school haar zoon beter kenden. Nu weet ze dat dit niet zo is, maar dat ze op een andere manier naar hem kijken. “Op school kijken ze ook op professioneel vlak naar Jurre. Van de andere kant horen ze veel van mij als ouder. Dit versterkt elkaar.” “En juist dat is zo belangrijk”, aldus begeleidster Hilde. “We willen Jurre uitdagen en dingen leren, maar uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde voor ogen; namelijk dat het goed met hem gaat.”

GELIEFD

Om dit te monitoren moet het op vijf gebieden voor elkaar zijn: de LACCS-gebieden. Eén hiervan is ‘contact’. “Het is heel fijn om te horen dat Jurre zo geliefd is. Maar tegelijkertijd weet ik dat school en thuis veilig voor hem zijn en dat het bij onbekenden lastiger is”, vertelt Linda. “Voorheen wilden wij Jurre overal mee naar toe nemen omdat we dachten dat dit van ons werd verwacht. Maar dat doen we niet meer. Ik vraag mijzelf nu veel beter af of het bijdraagt aan een beter leven voor Jurre. En dus uiteindelijk ook voor ons.”